Gabinet terapii zaburzeń integracji sensorycznej

Zaburzenia integracji sensorycznej to trudności rozwojowe, które nie ustają w sposób samoistny. W wielu przypadkach ich zdiagnozowanie następuje dopiero na etapie wczesnoszkolnym. Problemy z nauką, nieprawidłowe zachowanie i nietypowe funkcjonowanie dziecka w środowisku szkolnym – zlekceważenie tych symptomów może nieść za sobą fatalne skutki. Wczesna diagnoza SI to klucz dla prawidłowego rozwoju ruchowego i niezakłóconego procesu uczenia się.

Integracja sensoryczna rozpoczyna się od okresu płodowego i trwa do 6-7 roku życia. To niezwykle ważny etap w rozwoju psychofizycznym malucha, który wpływa na jego późniejsze funkcjonowanie. Nie bagatelizuj niepokojących sygnałów! Wczesna pomoc terapeuty jest na wagę złota.

Kiedy warto skorzystać z usług naszego gabinetu?

Pierwsze objawy zaburzeń integracji sensorycznej można zaobserwować już u kilkumiesięcznego dziecka. Częsty i nienaturalny płacz, problemy z jedzeniem, akceptacja wybranych pokarmów, kłopoty z regulacją snu, niska tolerancja na dotyk, impulsywność, ataki złości, unikanie kontaktu wzrokowego czy opóźnienie psychoruchowe – jeżeli dostrzeżesz którykolwiek z tych symptomów, nie zwlekaj! W późniejszym okresie, kiedy dziecko osiągnie 3. rok życia, objawy zaburzeń są niemożliwe do zlekceważenia.

Opóźnienie w mówieniu, trudności w koncentracji czy zdobywaniu nowych umiejętności motorycznych, wywołują uzasadniony niepokój i wymagają specjalistycznej konsultacji. Pamiętaj, że to nie minie – jedynie profesjonalna diagnostyka i systematyczna terapia pomogą w zapanowaniu nad pogłębianiem się zaburzenia.

Na czym polega terapia integracji sensorycznej?

Jest to zestaw ćwiczeń i czynności, których celem jest poprawa integracji sensorycznej dziecka, czyli usprawnienia sposobu, w jaki odbiera ono oraz porządkuje wrażenia zmysłowe, płynące ze świata.

Jak objawiają się zaburzenia integracji sensorycznej u dzieci?

Dzieci mające zaburzoną integrację sensoryczną nie umieją w prawidłowy sposób przetwarzać bodźców ze świata zewnętrznego, które docierają do nich za pośrednictwem zmysłów i reagują na nie agresją lub strachem. Zdarza się, że wycofują się do własnego świata, żeby uniknąć nieprzyjemnych doznań. Czasami też reagują nadpobudliwością ruchową, gdyż nie nadążają z przetwarzaniem informacji, które płyną ze świata.